Dat je er al een tijd tegen aan zit te hikken van hoe ga ik dit opschrijven? Vandaar de voor mijn doen wat lange ‘radiostilte’. Waar te beginnen? Gewoon met de deur in huis vallen? Ik begin bij het einde: Wij gaan weer in Nederland wonen! Zo dat is er uit.

‘Die zagen we niet aankomen!’ Niet, jullie maken een geintje! Haha ja hoor geloof je het zelf, jullie huis is net klaar! Waarommmmm???? Ruim 4 jaar geleden waren de reacties in onze omgeving soortgelijk toen we bekend maakten dat we naar Spanje gingen verhuizen. Toen niet voor iedereen een verassing, insiders zagen de ‘move’ naar het buitenland vroeg of laat wel een keer aankomen. Nu de stap om weer naar Nederland te verhuizen zorgt voor meer verbazing. ‘Jullie hebben het toch zo naar je zin daar?’

Dat klopt absoluut. We genieten van de zon, de zee, het prachtige landschap, ons prachtige huis, zoveel  moois om van te genieten. Toch kwam het moment om na bijna 4 jaar aan de Spaanse Costa  familieberaad met man en dochter te houden. Wat vinden we zo fijn aan Spanje, wat vinden we minder fijn en niet geheel onbelangrijk, hoe belangrijk is dit alles voor ons? Het moment om ons ‘wonen in Spanje’ eens goed onder de loep te nemen kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Langzaam werd  duidelijk dat onze dochter Indy, inmiddels 14 jaar, eigenlijk haar draai niet kan vinden in het Spaanse leven. Na een aantal jaar in het Spaanse onderwijs op 2 verschillende scholen wordt duidelijk dat ze hier niet op haar plek is.

Ze is niet ongelukkig, maar ook niet gelukkig. Indy bloeit niet, staat niet in de juiste grond. De jaren dat we in Spanje zijn heeft Indy nooit geklaagd, maar het was ook nooit hiephoi. Voor de volle 100% heeft ze zich ingezet, zeker op school. Ze doet haar best om overal iets van te maken, nog steeds.  Wij vinden Spanje vooral fijn omdat de zon hier schijnt en de manier van leven heel relaxt is. Voor een kind is dit allemaal niet zo belangrijk. Haar leventje bestaat vooral uit hard werken voor school. De periodes dat ze 7 dagen per week met school bezig is vaak tot laat in de avond zijn niet uitzonderlijk. Een lange zomervakantie van bijna 3 maanden vergoed veel maar zeker niet alles.

Met hard werken en goed je best doen is helemaal niets mis, integendeel! Deze jaren hebben enorm veel opgeleverd. Indy spreekt vloeiend Spaans en Engels. Ze heeft eigenschappen ontwikkeld waar ze haar leven lang profijt van heeft en haar ‘vrouwtje’ in de wereld kan staan. Maar wat vooral belangrijk is dat ze ergens is waar ze zich fijn voelt en zichzelf kan zijn en aansluiting heeft bij gelijkgestemde kinderen. Hier zit m nou net de kneep, er is cultuurverschil met de Spaanse kinderen. Natuurlijk is dat iets wat je weet van tevoren, alleen weet je niet hoe dit in de praktijk uitpakt. Indy is een enorm sociaal kind, vandaar dat we deze stap ook absoluut met haar durfden te maken. Contact maken en mensen met elkaar verbinden is een natuurlijke eigenschap van haar.

Hier werkt het anders, de onderlinge omgang bij kinderen is anders, niet beter of slechter, anders. Dit is  zo logisch als wat want de Spaanse en Nederlandse cultuur verschilt enorm van elkaar. Het feit dat we in Spanje wonen maakt ons nog geen Spanjaarden. Voor ons maakt dit niet zoveel uit wij ondervinden daar weinig hinder van. Voor Indy maakt dit wel uit, zij mag haar leven nog vorm gaan geven, staat aan het begin. ‘Mam, je moet echt niet denken dat ik in Spanje ga studeren als ik hier straks klaar ben met school, dan ga ik naar Nederland’ Dan is ze 16 jaar.

Op een dag kwam alles er uit, het leek ‘out of the blue’. Als ik terugkijk zijn er vast meer signalen geweest en hebben we die misschien niet direct willen zien. Je wilt graag dat alles goed gaat en steek je voor sommige dingen misschien een beetje je kop in het zand. Blijkt dat wij ook gewoon mensen zijn;-). Alles wat haar dwars zat kwam er uit van de afgelopen jaren en hoe ze er dagelijks inzit. Je moederhart breekt moge dat duidelijk zijn. Voor haar luchtte dit in elk geval op. Maar het zat er lang en er zat veel in dat koppie. Ook in haar lichaam, na meting bij een arts bleek ze een mega hoog cortisol (stresshormoon) gehalte te hebben. Veroorzaakt door bloot staan aan langdurige stress.

Tijd voor familieberaad dus. Benoemen om terug te gaan naar Nederland was voor Indy een ‘no go area’. Dit veroorzaakte ook juist de enorme stress bij haar. Haar ouders die hier een goed leven hebben en net een mooi huis hebben gebouwd zullen vast nooit meer naar Nederland gaan. Dus je tijd uitzingen en het beste er maar van maken. Zo zitten wij dus niet in elkaar. Vier jaar geleden was het voor ons de juiste beslissing om naar Spanje te gaan. Nu in de huidige situatie met de kennis die we nu hebben en een rijkdom aan ervaringen is het de juiste beslissing om weer in Nederland te gaan wonen.

‘En over een paar jaar gaat ze de deur uit naar het buitenland en dan?’ is een veelgehoorde reactie. En dan? Zien we dan wel weer. Dan is het in elk geval haar eigen keuze en is het een gezonde ontwikkeling om op eigen benen te gaan staan. Voor nu is het van belang dat wij haar een basis kunnen bieden waar zij zich prettig voelt, omringd door vrienden en haar grote familie die ze hier zo ontzettend mist. Wij zijn vrije vogels en kunnen in principe gaan en staan waar we willen. En ook  wij vinden het heel fijn om weer in de buurt van onze vrienden en familie te zijn.

Uiteraard heb ik het laatste woord er nog niet allemaal over geschreven. Sta voor mezelf ook voor een uitdaging hoe ik het een en ander weer vorm ga geven. De inhoud van mijn blog wordt uiteraard anders, hoe weet ik ook nog niet, je ziet het vanzelf weer voorbij komen. Kan me zo voorstellen dat ik het terug keer proces naar Nederland beschrijf en alles wat we daar in tegen komen. Want daar is de afgelopen 4 jaar vast een hoop veranderd, we zullen zien. Afscheid nemen doet altijd pijn, maar we kijken ook zeker weer uit naar wat er achter de deuren is die weer open gaan.

Keep u posted Liefs Ing xx