‘Ik wil overal met jullie mee naartoe op vakantie, maakt niet uit hoe lang maar ik wil niet wonen in het buitenland!’

Duidelijke taal voor een klein meisje.

Wonen in het buitenland

Jarenlang al roepen wij hoe heerlijk het zou zijn om in de zon te wonen en een ander soort leven te kunnen leiden. Indy kreeg dit altijd wel mee en roept al vanaf dat ze een jaar of 5 is dat ze niet voor altijd in het buitenland wil wonen. Ze gaat toch zeker haar vriendinnetjes niet in de steek laten en de school waar ze elke dag met plezier naartoe gaat?!

Als ouders zijnde is het niet echt handig om dit soort zaken te pas en te onpas te roepen. Dit veroorzaakt onrust bij je kind en dat is niet wat je wilt. Dus besloten we om ons mond hierover te houden zolang er geen echt sprake van is.

Nu kruipt bloed waar het niet gaan kan en zijn we inmiddels op het punt beland van 8 weken voor ons vertrek naar Spanje. Zo kan het dus gaan.

Hoe vertel ik het mijn kind

Aan Indy vertellen dat we besloten hebben om te verhuizen naar Spanje vond ik héél erg moeilijk. Een van de moeilijkste dingen die ik heb moeten doen.

Hoe pak je dat aan, wat zeg je wel en wat is beter van niet? In mijn ogen is het belangrijk om vanaf de basis goed aan zo’n proces te beginnen, anders sta je gelijk al met 1-0 achter.

Verdiepen in de materie, dus alle informatie tot me nemen die ik erover kan vinden. We zijn niet de eersten en zeker niet de laatsten die deze stap maken dus er is genoeg informatie te vinden geschreven door (ervaring)deskundigen.

Emigreren met je kind: 5 dingen die je moet weten. | Bewust Emigreren

Deze tips maakten dat ik steviger in mijn schoenen stond en daarmee ook kon voorkomen dat mijn eigen emoties in ‘Het Gesprek’ de overhand zouden krijgen. Want daar zijn we het vast over eens,  geen enkele moeder is er op uit om haar kind bewust verdriet aan te doen. Toch weet je dat je hiermee verdriet veroorzaakt, dat doet pijn ook bij jezelf.

Indy is nu 10 jaar en zit in groep 7. Een van de overwegingen om nu te gaan is juist omdat ze de basisschool nog niet heeft afgemaakt en nog niet in de puberteit is. Al is die wel in aantocht natuurlijk. Er gebeurt al zóveel in de puberteit, om daar ook nog eens bij te gaan emigreren. Hmmm dat wordt wel een héle grote uitdaging?

Nu is ze ook nog op een leeftijd waarin het relatief makkelijk is om een andere taal te leren. Verbazingwekkend hoe snel dat kan gaan bij kinderen. Indy is lief, sociaal en maakt heel makkelijk contacten. Maakt niet uit waar we zijn ze verzameld altijd mensen om zich heen. Ze is totaal niet bang om ergens op af te stappen, gaat uitdagingen in die zin niet uit de weg. Dit is tegelijkertijd de reden dat ik deze grote stap met haar dúrf te maken, ook al staat ze nog niet te juichen.

Groot verdriet

Tranen met tuiten!!!

Een heftige reactie had ik verwacht, toch kwam deze vrij hard aan. Zo verdrietig als Indy werd toen we haar vertelden dat we deze zomer verhuizen naar Spanje. Op dat moment zag je haar hele wereldje instorten. Dan denk je bij jezelf waar zijn we mee bezig???

Het enige wat je dan doet is haar heel stevig vasthouden, heel stevig. Herhalen dat ze verdrietig mag zijn, mag huilen, mag schreeuwen.

Een kind heeft recht op zijn verdriet, die tip heeft mij geholpen, dit hield ik steeds in mijn achterhoofd.

Probeer dat niet weg te nemen door allerlei leuke dingen in het vooruitzicht te stellen. Zoals ‘straks hebben we lekker een zwembad in de tuin’.

Tegelijkertijd moet het duidelijk zijn dat een kind geen invloed meer heeft op de beslissing. Die is genomen, we gaan wonen in het buitenland, punt. Dit is duidelijk en geeft veiligheid.

Na de eerste golf van emoties hebben we met Indy besproken waarom we dit willen doen en ook wat we haar mee willen geven in het leven. Wij leven hier op een klein stipje van de aardbol, de wereld is zoveel groter, er valt zoveel te ontdekken en te beleven. De ervaring die ze de komende jaren opdoet. Neem alleen al het straks vloeiend spreken van een wereldtaal. Dit alleen al geeft zoveel mogelijkheden voor haar toekomst.

Wonderlijk hoe het ook werkt in een kinderbrein. Na een nachtje slapen was ik toch wel benieuwd hoe ze de volgende dag uit bed zou stappen of het verdriet al wat gezakt was. ‘Mam, ik spaar natuurlijk voor een mobieltje, ik spaar nog even door. Dan koop ik de mobiel in Spanje, daar zijn de abonnementen goedkoper!’ Van intens verdriet door naar mogelijkheden zien, zo kan het gaan.

Dappere Indy

Vanaf toen zijn we nu een aantal maanden verder, het blijft dubbel voor Indy. Toch pakt ze heel dapper het leren van de Spaanse taal op. Trouw volgt ze haar lessen van de LOI Kidzz.  Een keer per week komt er een Spaanse juf bij ons thuis waar we allemaal les van krijgen. Ook mag ze in haar eigen klas Spaanse lesjes doen in plaats van andere taken.

Twee weken geleden heeft ze kennis gemaakt met haar nieuwe school in Spanje, dat vond ze toch wel heel erg gaaf. En helemaal te gek, er wordt daar een schooluniform gedragen, ziet ze helemaal zitten.

Vol trots zie ik hoe mijn lieve, dappere Indy alles tegemoet gaat, want er gaat heel veel in dat koppie om. Het moeten missen van haar vriendinnen blijft haar grootste struikelblok. Tuurlijk zijn er al allerlei logeerafspraken gemaakt en kan het whatsappen gewoon doorgaan. Maar het is tóch anders. Vriendinnen die al gemaakt zijn voor ‘het leven’ zullen blijven, anderen vallen af en er komen ook weer nieuwe vriendschappen bij. Zo is het leven ‘you win some, you loose some’, Indy maakt er al vroeg kennis mee.

Afscheid van school, van vriendinnetjes, het nadert allemaal… een lach en een traan dat is zeker. We maken er een leuk feestje van, dankbaar voor wat is geweest en vieren van wat gaat komen.

Saludos, Ing