370 dagen geleden stapten we het vliegtuig in op weg naar ons ‘Leven deel 2’ in Spanje
Opgewonden en met toch een raar gevoel in ons lijf verruilden we de Nederlandse platte bodem voor de Spaanse berggrond. Vol verwachting met open blik naar de toekomst, wat brengt die ons?
Nu een jaar later is het een mooi moment om de balans op te maken. Bij mezelf naar binnen kijkend, popt als eerste op: blij dat we deze stap gemaakt hebben!
12 maanden gaan zo snel voorbij, dat geldt voor een ieder en dat is in Spanje zeker niet anders. Maar wat kun je in een jaar tijd op diverse gebieden veel leren als je uit je dagelijkse routine stapt. Allereerst is het toch gelukt om een woordje Spaans te spreken (nog steeds hard lerende hoor) en kan Indy zich uitstekend redden in het Spaanse geklets met haar nieuwe vriendinnen.
We vinden goed onze weg in het dagelijks leven. De Spaanse dagindeling zit er ook goed in realiseer ik mij als we om half 10 s’avonds aan tafel gaan. Bestand tegen de warmte zijn we ook, wat wel handig is met de volgende hittegolf in aantocht.
Het aller fijnst is wat mij betreft het leven in de zon! Wat een heerlijkheid is dat, het geeft een andere dimensie aan het bestaan. Dat is duidelijk terug te vinden in de mentaliteit van de Spanjaarden, een way of life die mij enorm aanstaat. Men maakt zich niet druk over futiliteiten waar we in NL zo goed in zijn. Het is leven en laten leven met respect voor elkaar. Ach en staat de muziek ergens eens harder, zullen ze vast een leuk feestje hebben! Eten met vrienden en familie aan lange tafels, de enorme rits feestdagen, picknicken op het strand, flaneren over de levendige boulevard, jong en oud samen. Het leven wordt hier geleefd! Enorm dankbaar ben ik dat wij in deze stroom mee mogen gaan, een kado dat we onszelf hebben gegeven.
Elke dag opnieuw de aanblik van de blauwe zee met telkens andere kleurschakeringen…de oneindigheid…schittering van de zon op het water…dagelijks genieten! Bergen, hoog en grillig, wanneer de avond valt lijken de scherpe contouren in de lucht getekend. Komt geen mensenhand aan te pas. Lucht, ruimte en daarmee een enorm gevoel van vrijheid, dat is hoe het voelt.
Het verschil met NL ervaarde ik toen we begin juli voor een korte vakantie kwamen. Vliegend boven het land, alles recht en in vlakken, vlogen we gevoelsmatig zo ons eigen ‘hokje’ weer in. Gek hoe je dan zo weer je ‘oude’ leven even inglijdt alsof er niets is veranderd.
Vorig jaar hebben we Indy beloofd om naar NL op vakantie te gaan omdat ze graag bij het afscheid en musical van haar oude klas wilde zijn. Was wel het minste wat we voor haar konden doen vond ik gezien hoe zwaar het afscheid haar viel. Prachtig huis gehuurd in Schoorl, want ja ons eigen schitterende huis daar is nog steeds naar alle tevredenheid verhuurd, en we zijn tenslotte op vakantie! Een dag voor vertrek: ‘Mam, ik had eigenlijk niet gedacht dat ik dit ooit zou zeggen maar ik heb niet zo’n zin om te gaan, blijf liever in Spanje’ Dusssss….
Natuurlijk hebben we een super week gehad in ons ‘oude leven’ met heel veel gezelligheid, etentjes en de party van Simon voor z’n verjaardag. Heerlijk om iedereen weer even te zien en te spreken. Het lief en leed met onze dierbaren is uitgebreid gedeeld. Dat is wel het moeilijke van op afstand zijn, op momenten dat je er echt voor iemand wilt zijn in goede of slechte tijden, stap je niet zomaar even binnen… En dingen gedaan die ik in Spanje écht mis: filmpje pakken, bootje varen in Amsterdam en boodschappen doen bij de Appie, even op de fiets het dorp in. Toen heel normaal, nu verlang ik er af en toe naar.
Na een week zin om weer naar ‘huis’ te gaan. In het stijgende vliegtuig de hokjes en vakjes onder ons weer zien verdwijnen en plaats maken voor ruimte en vrijheid. Indy kon niet wachten om weer thuis te zijn, niet in de laatste plaats omdat de volgende dag nog een schoolreis naar Barcelona op de agenda stond. Gauw de koffer uit – en weer inpakken en alles op orde maken voor de reis waar ze al maanden naar uit kijkt. Met de hele klas 4 dagen op reis naar Barcelona, wat een avontuur! Alles staat in het teken van de reis en haar vriendinnen. Wanneer ik de volgende ochtend zie hoe haar vriendinnen naar haar toe rennen en ze elkaar knuffelen, zwaai ik haar met een bijzonder gevoel uit. Mijn lieve, dappere chica een jaar later, zo goed haar plekje gevonden!
Saludos! Ing
