Een strandbed hoe kom je er op, wat valt daar nou over te schrijven

strandbed en dan

Ja dat is een goeie vraag en ik heb ook nog geen idee waar het heen gaat. Vanochtend om 8 uur rende ik langs de boulevard. Ik niet alleen hoor, vaak sta ik versteld hoeveel vroege vogels al wandelen en hardlopen. De zon die net opgedoemd is vanuit de zee. Die koperen ploert brengt de prachtigste kleuren met zich mee, rose, rode en oranje tinten gevangen in een schitterend ochtendtafereel. Als je er vroeg bij bent, maak je dat mee. Het is niet zo dat ik perse een early bird ben, maar de school van Indy is weer gestart en begint om 8 uur. Nadat ik haar met de auto naar school heb gebracht (fietsen is hier geen optie en de bus niet in de buurt) pak ik gelijk mijn hardlooprondje mee. Wat geen rondje is maar eigenlijk heen en weer langs de boulevard. Rondje klinkt lekkerder. Het is te merken dat ik de zomer bijna niet gelopen heb toch ben ik niet ontevreden. Mij gaat het vooral om het gevoel na het lopen, dat is zo heerlijk. Diegene die ook hardlopen weten vast precies wat ik bedoel. Nu moet je niet denken dat ik een marathonloper ben hoor, in mijn dromen misschien. Ik loop 5 km in 30 minuten en dat geeft zelfs al een super goed gevoel. Met een rood verhit hoofd, voel ik de energie stromen, geniet ik van het zicht op de blauwe zee en maakt mijn brein allerlei connecties.

strandbed

Ik kijk naar de schittering van de zon op het water. Een zeilbootje ligt voor anker in de baai (hoe leuk is dat om daar s’nachts te slapen). Mijn oog valt op de strakke rij lege strandbedden die weer gereed staan om de mensen een zonnige stranddag te bezorgen. Sterke, pezige Spaanse mannetjes hebben hun werk op de vroege ochtend alweer verricht. Nog eventjes dan loopt het strand langzaam vol en kiezen de mensen een bed uit voor een paar uurtjes of wie weet een hele dag. Hier gelukkig geen hysterische taferelen van mensen die handdoeken komen neerleggen om zeker te zijn van een plek en daarna rustig ergens gaan ontbijten. Het overgrote deel van de toeristen is nu ook weg, maar zelfs op hoogtijdagen in augustus is het wel druk maar niet massaal. I love it.

sweet memories

Dat strandbed dus, blijft gek genoeg in mijn hoofd hangen en maakt connecties met heden en verleden. Kan me de tijd herinneren dat ik het pure luxe vond om een bedje te huren op een strand. Met je vriendinnen lag je gewoon op een handdoek, kletsen, boekjes lezen en beachboys spotten. Later toen we groter waren en de bestemmingen in plaats van Bergen aan Zee naar Italie, Griekenland en Ibiza gingen, lagen we op een strandbed. De dag werd nooit helemaal fris begonnen, dit in verband met de avond ervoor. Installeren met een parasol, zonnebrand, zonnebril, boek, einde van de middag een kannetje sangria en o ja toen ook nog sigaretten. Those were the days, sweet memories. Wat is er een hoop besproken en gelachen op die bedjes. Het ging nog steeds over jongens maar ook dromen over als je later echt groot bent. Of je wel of geen kinderen wilt, zou je ooit trouwen of stel dat je ooit in zo’n heerlijk vakantieland waar de zon bijna altijd schijnt zou kunnen wonen…

ouderwets strandbed

Dromen kun je dus écht waarmaken. Inmiddels woon ik 3 jaar in zo’n vakantie land waar meer dan 300 dagen per jaar de zon schijnt. Ik heb een kind en ben zelfs getrouwd, al bijna 10 jaar. Je krijgt wat je besteld haha. Daar doe ik  trouwens lacherig over, maar daar zit een grote kern van waarheid in. Daarover een andere keer meer. Nu sta ik op het strand een thema met een strandbed te hebben. Oke daar kun je misschien wel om lachen. Je zou denken als je in Spanje woont dat je dan met regelmaat zelf op zo’n strandbed ligt. Had ik van tevoren ook bedacht, de praktijk is toch anders. Vorige week kwam het er zomaar een keer van. Middagje Javea, eerst een fantastische lunch bij la Bambula, daarna ouderwets een strandbed gehuurd. Alsof we op vakantie waren! Parasol, zonnebrand, zonnebril, boek. Nu in gezelschap van man en dochter, zonder sangria en sigaretten. Maar ook nu genoeg te praten en te lachen en zéker ook nog dromen. Wat zo’n strandbed allemaal niet teweeg kan brengen, zou leuk zijn als ze konden praten. Kwam er op datzelfde strandbed ook achter dat het oude strandbed ingehaald gaat worden door de tijd. ‘Mam dat is een fatboy lamzac (die naam ook) ken je dat niet?!’ Nou nee eigenlijk niet, wél weet ik eindelijk eens iets om voor mijn verjaardag te vragen. Lijkt me geweldig om in te liggen op het strand, bestel ik er ook weer sangria bij.

Adios y beso grande Ing x

ps: zo valt er toch nog wel wat te schrijven over zoiets gewoons als een strandbed. En o ja als je op de link klikt van fatboy lamzac dan zie je een filmpje, ben benieuwd of het jou ook wat lijkt. Eerst wat heen en weer rennen 😉